Şule Aydın: “Bu meslek bir delilik hali!”

Gazetecilik şüphesiz ki hakikati arayanların mesleği… Şule Aydın da bu yolda yıllardır hem ekranlarda hem de dijital platformlarda hakikatin peşinden koşan isimlerden… Tiyatrocu olma hayaliyle başlayan yolculuğunu, gazetecilikteki samimi ve mizahi tarzıyla birleştiren Aydın, çok da alışık olmadığımız bir yaklaşımla medya dünyasında farklı bir pencere açıyor. “Tımarhanede Bu Hafta” gibi özgün projeleriyle dikkat çeken Aydın, sohbetimizde Türkiye’de gazetecilik yapmanın zorluklarını, kadın olmanın getirdiği mücadeleleri ve basın özgürlüğüne dair düşüncelerini samimiyetle paylaşıyor… Aydın, yaptığı işi çok sevse de “Bu meslek bir delilik hali!” diyor

Gazetecilik kariyerinize nasıl başladınız? Sizi bu mesleği seçmeye iten motivasyonlar nelerdi?

Bazen herkes hikayesinde, ha­yatında “boncuk” arar, kendini özel hissetmek ister; meselenin hiç öyle büyük laflar kuracağım bir yeri yok, bu meslek bir delilik hali! Beni iten motivasyonu bir yerlerde bulabilirsem bazı kav­galarım var kendisiyle… İşin şakası bir tarafa henüz anneciğimin eteklerinde dolanan bir ço­cukken hayalim tiyatrocu olmaktı, bunun için lise yıllarıma kadar eğitimler aldım ve o dönem tek motivasyonum konservatuar sınavına ha­zırlanmaktı ama hayatta bazen hayallerle ger­çekler örtüşmüyor, bazı kırılma anları yaşadım, sonra yeni bir yol çizdim. Ve kendimi Radyo Sinema Televizyon bölümünde buldum. Ardın­dan yoğun iş temposunun içerisinde Marmara Üniversitesi’nde gazetecilik yüksek lisansına başladım, tezi hala yazamadım, hocalarıma bu röportaj aracılığıyla selam edeyim, “bi’ gün mut­laka” diye. Özetle anlatmayı, dönüştürmek için o yolda olmayı hep çok sevdim. Kendimi hep te­levizyon habercisi olarak tanımlıyorum. Haber merkezlerinde staj da yaptım gün geldi haber müdürlüğü de… Ama bu işi yapmamın yola çık­tığımda da bugün de tek motivasyonu; hakikatle kavgası olan “erklere” karşı hakikati savunmak, anlatmak.

Gazeteciliği hem dijitalde hem de kon­vansiyonelde yürütüyorsunuz. İki mec­rada aynı anda bulunmak sizi nasıl etki­liyor?

Artık mecraların birbiriyle çok yakından ilişki­li olduğu ve birbirini etkilediği bir süreçteyiz. Kuşku yok ki ikisi de ayrı bir dil ve ayrı ritim is­tiyor. Televizyon hala çok önemli bir güç, henüz dijitalle tanışmamış ya da alışkanlık haline ge­tirmeyenlere ulaşmanızı sağlıyor, besliyor.

Dijitalde işler öyle konforlu değil; yazıyorum, çekiyorum, montajlıyorum. Bu deneyim diğer sahada pratikleştiriyor sanırım. Ama en önemli kısmı YouTube’da yaptığım yayıncılığın patronu benim ve “patronsuz” bir yayıncılığa alışınca ko­şar adım uzaklaşmak istiyorsunuz bazen, hatta yumuşatmayayım her zaman…

“Tımarhanede Bu Hafta” konsepti nasıl çıktı orta­ya? Siz buradaki yayıncılığınızı nasıl tanımlıyor­sunuz?

O dönem çalıştığım kanaldan (Halk TV) istifa etmiştim. Bir süre bir başka kanalda çalışmak istemedim, dinlen­mek ve izlemek istedim çünkü haber hızlı temposunda sizi yoran ve daha önemlisi öğüten bir şey. Her şey çok hızlı tüketiliyor; duygular da gerçeğin kendisi de.

Ara verdiğim o dönemde ekranda “elimi ve dilimi” bağla­yan her şeye bir dakika diyebileceğim bir formül arıyor­dum, işte o zaman “Tımarhanede Bu Hafta” çıktı. Haber­ciliğin bir tarafı yaşadığın döneme tanıklık etmek ve not düşmek – kayda geçirmek. Ben bunu kendi dilimle, Şule gibi yapıyorum ve bugünün arşivini biriktiriyorum.

YouTube da artık konvansiyonel medya gibi önemli bir yayın organı haline geldi. Burada da fazlaca haber üretiliyor ve tüketiliyor. Bu durumu nasıl değerlendiriyorsunuz?

Siz dilediğiniz kadar baskı kurun, sessizlik isteyin ve ya­sakları rutin hale getirin; gerçek yürüyor. Ve bugün o gerçeğin fışkırdığı yer YouTube. Kimse şüphe etmesin ki yarın orası da bu zordan nasibini alsa, gerekirse duvarlara yazılır; yine herkes kendi üslubuyla gerçekleri aktarır.

Marketing Türkiye’nin “You­Tube Rating Report” endeksine göre, en çok abonesi olan, en çok izlenen gazeteciler listesin­de sadece 4 kadın gazeteci bulu­nuyor. Bu durumu nasıl değer­lendiriyorsunuz?

Bu sonuç aslında sadece gazeteciliğin değil, hem Türkiye’de hem de dünyada kadınların kendisini var edebilme mü­cadelesiyle ilgili. Başarılı bilim kadın­ları, kadın sanatçılar, kadın sporcular çoğaldıkça gazetecilik de bu çoğalma­dan nasibini alacaktır. Bugün herkesin sustuğu, sindiği bu karanlık dönemde barikatların karşısında, sokaklarda mücadele eden sadece kadınlar var.

Türkiye’de kadın gazeteci olmanın zorlukları ne­ler? Siz işinizi yaparken bu zorlukları nasıl aşıyor­sunuz?

Misal, bu soruya muhatap olmaktır… Cinsiyetin değil de aklın ve yeteneğin liyakata esas olduğu bir ülkeyi umarım hep beraber kuracağız.

Türkiye’de her yıl giderek sertleşen bir iklim gö­rüyoruz. Basın özgürlüğü konusunda sizin yıllar içerisindeki gözlemleriniz neler oldu? Son dö­nemdeki gelişmeler hakkında neler söylemek is­tersiniz?

Benim için, aktörleri değişen aynı senaryolu filmi defa­larca izlemek gibi maalesef. 22 yıldır hayatımızın orta ye­rine hukuk terimleri, iddianameler ve cezaevi denklemi oturdu. Halbuki tek derdimiz bu toprakları daha yaşanı­lır, daha adil ve daha mutlu insanların olduğu bir ülke haline ge­tirmek. Bu hasretimize evrensel gazetecilik kriterleriyle ulaşmak için çabalıyoruz. Ama iğneyi kendimize de batırmak zorundayız; Özlem Gürses evinde bileğinde kelepçe ile gazetecilik yapmak zo­runda kaldıysa, Halk TV’nin önünden gazeteci arkadaşlarımız gö­zaltına alınabiliyorsa üstelik Türkiye’de en çok izlenen bir haber kanalının Genel Yayın Yönetmeni Suat Toktaş tutuklanabiliyorsa bunlar uzun zamana yayılan bir sessizliğin, teslim oluşun sonuçla­rı; meslek örgütleri, gazeteciler şapkayı önlerine koyup düşünmek zorunda. Kınamaktan yorgun düşmenin ötesine geçilmek zorunda.

Bundan 20-30 yıl sonra sizce bu dö­nem hem ülke gündemi hem de gazete­cilik mesleği açısından nasıl anılacak?

Ben artık “iyi ve kötü insanlar var” diye sı­nıflandırıyorum bu süreci. İyi insanların direndiği, kötü insanların ise zulme ortak olduğu bir dönem yaşıyoruz. Bir karamsar­lık duygusuyla da söylemiyorum bunu çün­kü şu unutulmasın, tarih bize öğretmiştir ki; dönüp dolaşıp iyiler kazanacak. “Bu dönem” dediğinizde bu röportajı okuyan herkesin gö­zünün önünde film şeridine dönecek şüphesiz sayısız olay var; ama ben bu karanlık dönemi yakın zamanda yaşadığımız deprem olayıyla özetlerim. Kimse unutmasın; bu ülkede beton yığınları arasında yardım beklerken saçları­nı yolarak can verdi insanlar. Ve “aman kimse eleştirilmesin” diye bant daraltması uygulandı. Enkaz altında yaşadığını hala bir mesaj­la duyurabilecek, haber verebilecekler varken, tüm yardımlar sos­yal medyada örgütlenirken iletişimi yavaşlattılar. İşte bu kötülüğün arkasına hizalananlarla karşısında duranların dönemi bu dönem.

Türkiye’de gazetecilik yapmak sizin kişisel hayatınızı na­sıl etkiledi? Bu mesleği seçtiğiniz için pişmanlık duydu­ğunuz anlar oldu mu?

Mesela hiç özelim kalmadı; tüm banka, telefon şifrelerim en az üç arkadaşımda var! Neden, çünkü her an Silivri bana kollarını açabi­lir, hazırlıklı olmalıyım. Taksitle bir şey alamıyorum, aman sonra­sında aileme sıkıntı olmayayım! Neden, çünkü her an Silivri bana kollarını açabilir. İşin şakası bir tarafa, tımarhanede olduğu gibi bitireyim; ez cümle daire kapıma kadar gelen tehditlerle karşı kar­şıya kaldım ama hiç pişmanlık duymadım; direnen iyi insanların tarafında saf tutmaya çabalıyorum, inatla!